Nie tylko na tancerki taniec klasyczny nakłada szereg wymogów natury estetycznej. Także mężczyźni – wykonawcy pierwszoplanowych ról bogów, książąt i herosów – mieli się prezentować na scenie idealnie, aby swoją cielesnością odzwierciedlać szlachetność odtwarzanych postaci. Bohaterowie wysoko urodzeni charakteryzować się mieli wdziękiem, słuszną postawą, szlachetnością gestu i regularnymi rysami, a stanów niższych – plebejskością sylwetki i gestykulacji. Stąd prosta droga do utworzenia wśród tancerzy – mężczyzn, a później i kobiet (podobnie jak wśród aktorów i śpiewaków) podziału na swego rodzaju klasy, w zależności od emplois – na artystów serio, semi-serio i buffo, czy też klasycznych, pół-klasycznych i charakterystycznych (czasem wylicza się jeszcze pół-charakterystycznych). Na szczycie tej hierarchii postawiono danseur noble (tancerza szlachetnego) – zwanego też wcześniej, w XVIII wieku, gdy to tancerze mężczyźni królowali na baletowych scenach, tancerzem poważnym (sérieux).
Odkrywanie nowych terytoriów choreografii – relacja z konferencji „Taniec i Awangarda w Europie Środkowo-Wschodniej. Terytoria – źródła – biografie”
Anna Banach | taniecPOLSKA.pl | 2018
Publikacja internetowa
Data publikacji: 2018-02-09
Odnośniki do tekstów
instytucje |
ludzie tańca |
spektakle |
więcej | więcej | więcej |