Czas kwarantanny okazał się łaskawy dla nadrabiania zaległości czytelniczych, sięgnęłam więc po drugą część antologii Choreografia pod redakcją Marty Keil, zatytułowaną Autonomie. Pierwsza rozpatrywała taniec w kontekście polityczności, druga została natomiast zadedykowana szeroko rozumianym autonomiom w świecie tańca, czyli prawu do samostanowienia, do bycia niezależnym. Domyślam się, że celowo użyta w tytule liczba mnoga ma na celu ukazanie wielości możliwych form autonomii. Zasady tworzenia i projektowania książki są w przypadku obu części podobne. Wyróżnia je elegancki biały layout z czarnym liternictwem. Publikacja jest dwujęzyczna. Ponownie na książkę składają się wcześniej publikowane, ale po raz pierwszy zebrane razem, teksty autorów i autorek z różnych części świata, w tym z Polski. Można by nawet rzec, że jest pewna nadreprezentacja polskich autorów, bowiem pojawia się ich aż dziewięcioro. To jednak dla mnie radosna zmiana w stosunku do poprzedniej części i zdecydowanie doceniam wspieranie rozwoju polskiego dyskursu o tańcu współczesnym i choreografii. Klucz doboru autorów i autorek ponownie jest demokratyczny – obok tekstów profesorów znajdują się bowiem artykuły artystów i artystek, krytyczek i krytyków, kuratorów i kuratorek, badaczy i badaczek. Obok referatów wygłaszanych na konferencjach naukowych w książce zamieszczono korespondencję mejlową, a zatem spotykają się w niej różne głosy i perspektywy.
krytyka | I
Koniec świata będzie dopiero wtedy, gdy przestaniesz marzyć
Jagoda ignaczak | taniecPOLSKA.pl | 2020
Felietony
18 maja 2020
