Słów kilka o dzieciństwie moim…. w owych latach, koledzy podstawówkowi ganiali za piłką po okolicznych podwórkach, ćwiczyli akrobatyczne umiejętności na trzepakach, zażywali powietrza i słońca w piaskownicach…. A kiedy oni tak przewalali się z miejsca na miejsce z wrzaskiem szczeniackim, to ja patrzyłem na to ich uprawianie marnotrawienia czasu, tak ze zdziwieniem, ja też ze zuchwałą wyższością. No cóż, niewiarygodnie wcześnie opanowałem umiejętność czytania ze zrozumieniem, co, jak wiemy, wypycha człowieka nieodwracalnie z orbity powszechności. I skoro los mnie w ten sposób napiętnował, i skoro już nosić musiałem książki w dziecięcych rączętach swoich, to nie pozostawało mi wtedy już nic innego, jak dumnie wywijać literaturą, niczym orężem, przed oszalałymi, od licznych zabaw, oczami kolegów moich. Jakże dzielnie znosiłem ich grubiańską szyderę! Ale nie poddawałem się i raz po raz okładałem ich opowieściami o tym, co w tych książkach jest, jakie piękne znaleźć tam można historie o mieczach, pikach i dzidach.
instytucje | T
